Archiwa tagu: platery

Imbryki do herbaty a dzbanki do kawy

Kawa i herbata

Przedmioty związane z piciem kawy i herbaty od wieków cieszą się ogromnym zainteresowaniem kolekcjonerów. Do gamy wyrobów związanych z tą grupą można zaliczyć cukiernice, mleczniki, puszki do herbaty, łyżeczki do herbaty oraz wiele wiele innych. W tym artykule jednak zajmiemy się scharakteryzowaniem przedmiotów platerowanych takich jak imbryki do herbaty i dzbanki do kawy.

Imbryki do herbaty

Najstarsze imbryki do herbaty były niezwykle małe, ponieważ herbata była towarem luksusowym, za który trzeba było niemało zapłacić. Mogli więc sobie na nią pozwolić jedynie najbogatsi. Formy imbryków zmieniały się regularnie na przestrzeni lat, lecz dekoracja zawsze pozostawała skromna i ograniczona była jedynie do wzoru grawerowanego albo precyzyjnie i lekko repusowanego na ramionach imbryczka. Popularną niegdyś formą, były imbryki kuliste. Charakteryzowały się one delikatnym grawerem przy krawędzi oraz herbem na brzuściu, chociaż zdarzały się również zwykłe gładkie formy. W latach 1710 -1725 produkowano także niezwykle kunsztowne i drogie imbryki ośmioboczne. W latach 70. XVIII w. produkowano tak zwane imbryki cylindryczne, zwane także kawalerskimi „bachelor teapots”. Tego typu wyroby nie miały dekoracji repusowanej, zazwyczaj zdobione były u góry i u dołu paskiem stylowego ornamentu grawerowanego. W XIX wieku imbrykom często towarzyszyły osobne podstawki, które zarówno swoim kształtem jak i wykończeniem  odpowiadały kształtowi imbryka. Forma tych wyrobów przeszła najróżniejsze modyfikacje na przestrzeni wieków, lecz nadal istnieje połączenie z pierwowzorami, które wyznaczyły kierunek rozwoju imbryków do herbaty.

Dzbanki do kawy

Dzbanki do kawy podobnie jak imbryki nie były zazwyczaj zdobione, jedynie najstarsze egzemplarze posiadały dekorację grawerowaną bądź nakładaną, a w ok. połowie XVIII wieku wyprodukowano niedużą liczbę ozdobnych dzbanków rokokowych. Niezwykłą popularnością cieszą się dziś dzbanki ośmioboczne stylizowane na początki XVIII wieku, mają one wyciągnięty dziobek oraz zamykane są klapką umocowaną na zawiasach. Do lat 30. XVIII wieku dzbanki do kawy posiadały proste ścianki, następnie przyjęły formę dość brzuchatego naczynia z wciętą stopką. W połowie XVIII wieku dzbanki przybrały kształt tralki, natomiast nakrywki zyskały nowy bardzie kopulasty kształt, w związku z czym wzrosła całkowita wysokość dzbanka. W latach 60. charakterystyczne były zdobienia godronami Pod koniec XVIII wieku forma dzbanka przekształciła się w antyczną wazę o klasycznych kształtach. Niektóre dzbanki do kawy posiadały własne podstawki i podgrzewacze, które odpowiadały im stylem wykończenia.

Prezent?

Dziś, możemy cieszyć się wybraną przez siebie stylistyką imbryczków oraz dzbanków platerowanych, które dostępne są w mnogości wariantów i stanowią doskonałe urozmaicenie domowej zastawy. Mogą sprawdzić się także jako gustowny prezent.

Jak wyczyścić stare srebra i platery?

Srebrne dobra

Wyroby ze srebra to dobro ponadczasowe. Pierwiastek ten „nie starzeje się”, a przedmioty wykonane z jego udziałem naznaczone są ponadczasowym pięknem. Istnieje wiele najrozmaitszych stylów, kształtów, wielkości i zastosowań wyrobów srebrnych i platerowanych. Dlatego właśnie stanowią one doskonały prezent praktycznie na każdą okazję, czy to rocznicę, imieniny, ślub, chrzest czy z okazji zaręczyn. Wartość srebra jest nieoceniona i nie chodzi tu wcale o pieniądze, lecz o walory estetyczne, których wyrobom z tego kruszcu nie brakuje. Posiadanie ich z pewnością jest dumą i oczkiem w głowie każdego zadowolonego właściciela. Problem pojawia się jednak, gdy, wskutek dłuższego braku użytkowania na powierzchni naszych ukochanych dekoracji pojawia się śniedź. Proszę się jednak nie martwić gdyż jest na kilka szybkich, sprawdzonych, domowych sposobów. Dzięki nim uda się wyczyścić wasze srebra i platery w oka mgnieniu.

Metody czyszczenia

Czyszczące właściwości soli

Znaleźć w naszej kuchni należy odpowiednio głębokie szklane naczynie, które następnie wyłożymy folią aluminiową. Kolejnym krokiem będzie zalanie owego naczynia wrzątkiem i sporządzenie z niego roztworu soli, dodając jej około 2 łyżki kuchenne na pół litra zagotowanej wody. Następnie wkładamy umyty w ciepłej wodzie z mydłem przedmiot srebrny lub platerowany do naczynia. Czas trzymania srebrnych przedmiotów w „słonej wodzie” zależy od stopnia zabrudzenia. Może trwać to od kilku minut do nawet kilku godzin, przy czym należy dbać by woda w naczyniu nie wystygła poniżej temperatury 40 stopni C. Oczywiście wszelkie zakamarki należy doczyścić miękką szmatką i odpowiednim preparatem. Po całym zabiegu srebra należy dokładnie umyć wodą i wysuszyć.

Roztwór sodowo-octowy

W ten sam sposób co w przypadku roztworu soli, należy przygotować szklane naczynie wyścielone folią aluminiową. W tym przypadku jednak zamiast soli używamy roztworu sody i octu. Proporcje to 1 łyżka sody oraz 1 łyżka octu na 1L zagotowanej wody. Zanurzenie srebrnego przedmiotu powinno w tym wypadku trwać około 15 minut. Następnie postępujemy tak jak poprzednio, a mianowicie przedmiot myjemy dokładnie wodą i osuszamy.

Czyszczenie popiołem

Metoda do w przeciwieństwie do dwóch poprzednich odbywa się na sucho. Należy nasączyć bawełnianą szmatkę popiołem (każdym poza popiołem węglowym, gdyż brudzi on zamiast czyścić) oraz sokiem z cytryny lub wodą. Szmatką tą dokładnie czyścimy nasz plater, a następnie zmywamy go wodą i suszymy.

Pasta do zębów

W tym sposobie wystarczy nasączyć bawełnianą ściereczkę pastą do zębów, którą następnie starannie przecieramy przedmiot. Kolejno trzeba srebro obmyć i wysuszyć. Należy jednak pamiętać, żeby używać pasty z niską zawartością sodu, który w zbyt dużym stężeniu potrafi niszczyć srebro. Trzeba także wybrać pastę bez jakichkolwiek wybielaczy do zębów oraz mikrogranulek.

Kilka ważnych zasad

Przy czyszczeniu wyrobów srebrnych i posrebrzanych najważniejszym jest wybór odpowiednich narzędzi. Należy stosować jedynie bardzo miękkie ściereczki, które nie naruszą powierzchni metalu. Należy także unikać czyszczenia naszych ukochanych sreber środkami zawierającymi substancje ścierające. Jest to kluczowe jeżeli chcemy zachować ich nienaruszoną jakość i wysoki połysk. Jeżeli chcemy dalej zabezpieczać nasze dobra przed zgubnym działaniem powietrza, możemy zawinąć je w czarną bibułkę i bezpiecznie schować w zamknięciu. Jestem jednak zdania, że rzeczy te nie powinny być zamykane przed światem, wręcz przeciwnie, powinny one cieszyć nasze oko każdego dnia.

Kilka słów o sygnaturach wyrobów platerowanych WMF

Krótka historia WMF

WMF, właściwie Württembergische Metallwarenfabrik, to firma powstała w 1880 w małym niemieckim miasteczku Geislingen przy rzece Steige, w wyniku udanej fuzji dwóch mniejszych zakładów zajmujących się produkcją wyrobów platerowanych. W roku 1900 była już ona największym w świecie eksporterem wyrobów metalowych, do użytku domowego. Wyroby wykonywane były w stylu Art Nouveau. Celem WMF było dążenie do posiadania własnego, niepowtarzalnego stylu, poszukiwała własnych proporcji piękna. W wyniku owego dążenia, firma założyła własną pracownię sztuki na terenie fabryki, gdzie sukcesywnie udało im się osiągnąć zamierzony cel.

Firma posiada nienaganną reputację na rynku międzynarodowym, jako pionier w produkcji wyrobów platerowanych w stylu Art Nouveau. Znany annał Przewodnik po cenach antyków autorstwa Judith Miller, poświęca całe dwie strony na opis wyrobów metalowych produkowanych przez WMF, co uznaje się za duże wyróżnienie. Żadna z konkurencyjnych firm działających w branży w tym samym okresie czasu, Christophle, Arthur Krupp Berndof, czy Wellner, nie została nawet wspomniana w owym katalogu. Wyroby WMF, wyróżniające się niepowtarzalnym stylem, potrafią osiągać zawrotne ceny na aukcjach antyków na całym świecie.

Jak rozpoznawać sygnatury?

WMF sygnuje każdy ze swoich wyrobów, w ten sposób daje nam informacje o pochodzeniu produktu. Sygnatura jest jak szyfr, tutaj więc znaleźć można klucz, który rzuci światło na historię wykonania naszych platerowanych dzieł sztuki.

Sygnatura „WMF” lub „W.M.F.” najczęściej umiejscowiona w ozdobnym obramowaniu zwanym kartuszem. Zauważyć w niej można nietypowy kształt litery „F”. Skrót „EP” oznacza wyrób platerowany metodą galwaniczną. „NS” oznacza Neusilber (Alpacca), czyli bazowy metal pod platerowanie. „I/O” oznacza standardowe pokrycie srebrem, czyli 1g srebra na 1dm2 bazowego metalu. „as” znaczy „antique finish” Znaki „WMF” tego typu były używane od 1880 do około 1918 roku.

Oznakowanie ze strusiem(niem. Straub) , który jest znakiem marki „WMF”. Struś pojawiał się w rombie umieszczonym na „poszatkowanym” tle. Tło będące połączeniem kwadratu z półkolem informuje nas o tym, że dany wyrób został wyprodukowany na eksport na rynek francuski w latach 1909 – 1914. W tej sygnaturze „G” oznacza nazwę miasta, które jest oryginalną siedzibą firmy (Geislingen an der Steige). „B” znaczy Britannia, a mianowicie metal na podstawie cynku, antymonu oraz miedzi, który służył jako metal bazowy pod platerowanie srebrem. Litera „M” oznaczałaby mosiężną podstawę. Znaki ze strusiem stosowany był od 1900 do około 1918 roku.

Rok podany w kartuszu to oczywiście rok produkcji wyrobu. Liczba „20”, w tym przypadku oznacza, że użyto 20g srebra przy platerowaniu przedmiotu. Z czasem oprócz klasyczne skrótu „WMF” zaczęta także stosować inskrypcję „WÜRTT. METALLW. FABRIK GEISLINGEN-STEIGE”  Te sygnatury stosowano od 1922 do około 1965 oraz później.